Afgelopen week beluisterde ik een boeiende podcast over leiderschap in de tandheelkunde. De aandacht kwam even kort op de WIP-richtlijn (nu bekend als de KNMT Richtlijn Infectiepreventie). Een onderwerp dat vaak als een “moetje” wordt gezien, met vragen over de noodzaak en de praktische haalbaarheid ervan.
Ik begrijp volkomen dat sommigen de WIP / richtlijn infectiepreventie als een uitdaging ervaren. In de praktijk lijken niet alle voorschriften altijd even naadloos toepasbaar, wat af en toe tot frustratie leidt en zelfs tot een zucht van “regelzucht”.
Het auditeren op de naleving ervan voelt soms alsof mensen denken dat ik persoonlijk verantwoordelijk ben voor alle regeltjes, alsof ik ze heb bedacht 😀. Laten we dat misverstand uit de weg ruimen: die wijsheid heb ik zeker niet in pacht, en ik pretendeer absoluut niet dat wel te hebben. Waar ik wel voor sta, is het grondig begrijpen en omarmen van de richtlijnen. En de uitdaging aangaan om te laten zien dat er binnen die kaders ruimte is voor autonomie en flexibiliteit!
Laten we eerlijk zijn, de WIP of richtlijn infectiepreventie is er niet zomaar. Ze is ontworpen om de veiligheid van patiënten en zorgverleners te waarborgen. Mijn overtuiging is dat de kennis over deze richtlijn niet alleen een verplichting is, maar ook van waarde kan zijn.
Als je praktijk doordrenkt is met kennis over infectiepreventie, straal je vertrouwen uit naar je patiënten en collega’s, die terecht verwachten dat iedereen volledig op de hoogte is. Soms is het inderdaad nodig om weloverwogen aanpassingen te maken om het werk efficiënter en veiliger te maken. Maar zonder grondige basiskennis kunnen concessies riskant zijn.
Een voorbeeld: besluiten om altijd handschoenen te dragen bij “schoon” werk, in plaats van de voorgeschreven gedesinfecteerde en schone handen, kan tot schijnveiligheid leiden. Dat betekent niet dat handschoenen nooit kunnen worden gebruikt bij schoon werk, maar zorg ervoor dat er geen verwarring ontstaat, zowel bij jezelf als in je team. Bij dit voorbeeld bedacht het team dat het gebruik van handschoenen met een andere kleur hierbij een handige oplossing is. Teamgedragen, bij iedereen bekend en een veilig gevoel voor iedereen. Persoonlijk vind ik de keuze minder duurzaam, maar ik was wel gelukkig met het bewustzijn van de risico’s.
De mannen in de podcast waren het er over eens. Het houvast biedt juist ook mogelijkheden tot flexibiliteit. Hoe ga jij er mee om?
