Mijn blogs

In de tandheelkundige wereld is de arbeidsmarkt best uitdagend. De vraag naar professionals overstijgt het aanbod, zowel voor behandelaars als assistenten.

Desondanks zien we wel dat #mondzorgprofessionals de sprong wagen van de ene praktijk naar de andere. En precies dat wekt mijn nieuwsgierigheid, omdat de inhoud van het werk voor een behandelaar zelden drastisch verandert. Wat zoeken (en vinden) zij precies?

Natuurlijk kan een hoger salaris of een verleidelijk omzetpercentage in de ene praktijk aantrekkelijk zijn, maar is financiële prikkel alleen voldoende om de overstap te maken? Soms vermoed ik dat er gewoon behoefte is aan een “ander behangetje”. Een nieuwe werkplek, een andere route naar je werk, een andere behandelstoel.

Die vraag blijft intrigeren en wil ik eigenlijk stellen aan praktijkhouders én aan de mondzorgprofessional die wel eens een overstap maakte of overweegt.

Waarom besluit de mondzorgprofessional elders te solliciteren?

Met veel voldoening kijk ik terug op ruim 10 jaar bij TopMondzorg, waar we van 8 naar maar liefst 120 praktijken zijn gegroeid. Vandaag werd mijn nieuwe hoofdstuk wereldkundig gemaakt. Best spannend!

Want… vanaf 1 december ga ik fulltime ondernemen als praktijkconsultant. Met een een duidelijke missie: Eenvoud en duidelijkheid brengen in een vaak complexe wereld en daarmee tandartspraktijken naar nieuwe hoogten tillen, ongeacht het doel – het verhogen van de omzet, het optimaliseren van teaminspanningen, werven van talent of andere ambities.

Mijn focus ligt op strategische en operationele verbeteringen die meetbaar impact hebben. Mijn aanpak is no-nonsense en recht door zee, precies zoals je van me gewend bent. Ik doe geen loze beloften, maar lever concrete resultaten. Authenticiteit, kwaliteit, en een heldere strategie zijn mijn richtingwijzers.

Ik ben vereerd dat TopMondzorg de komende maanden een beroep blijft doen op mijn expertise, en beschouw dat als een groot compliment. En er is meer op komst! Ik ga een langdurige samenwerking aan met een zelfstandige grote tandartspraktijk, waar we al mooie plannen voor aan het schetsen zijn.

Maar dat is nog niet alles. Er zitten columns in de pen en ook zijn er plannen voor podcasts en video’s. Alles is te volgen via LinkedIn en mijn website, waar op dit moment hard aan gewerkt wordt om op 1 december live te gaan.

Dank aan iedereen die me tot hier heeft gesteund. Ik kijk ernaar uit om aan dit nieuwe hoofdstuk te beginnen en tandartspraktijken te helpen floreren!

“I Don’t Care”

Het kan me niet zo heel veel schelen wat sommige richtlijnen voorschrijven. Of ze nu bepalen dat we allemaal geen neon-oranje nagels mogen hebben of moeten rondlopen in maanpakken, dat is niet waar het voor mij om draait. I don’t care.

Ik omarm in mijn vak elke toepasselijke richtlijn, zorg dat ik ze grondig begrijp en maak ze werkbaar waar dat nodig is. De inhoud van die richtlijnen kan ik niet veranderen. Daarvoor zijn er gelukkig wijze hoofden in werkgroepen en commissies. Maar ik heb wel een richtlijn nodig, een kompas om de weg te wijzen.

Waarom? Omdat het me in staat stelt om een veilige werk- en patiëntomgeving te faciliteren, een anker te hebben en creatief te denken binnen die vastgestelde kaders. Autonomie (binnen richtlijnen) is de sleutel tot werkplezier, en werkplezier is de basis voor succes – en dat is waar ik voor ga.

Dus, wel of geen nagellak of welke andere regel die soms moeilijk te begrijpen is, het maakt me niet uit. Het zou een boel tijd en materiaal schelen en plezier en duurzaamheidsvoordelen opleveren als er nog eens kritisch naar sommige richtlijnen gekeken wordt. Maar zolang de wijze hoofden de richtlijn nog niet aanpassen kunnen we het beste gewoon lekker samenwerken binnen de lijnen.

Okee, heel af en toe lokaal even een beetje buiten de lijn kleuren, met een goed onderbouwde reden, moet kunnen. Maar zichtbaar afwijken maakt het geheel onduidelijk en heeft mogelijk effect op de professionele houding van je team en ver daarbuiten🌟.

Hoe ga jij om met vragen uit je team?

Afgelopen week beluisterde ik een boeiende podcast over leiderschap in de tandheelkunde. De aandacht kwam even kort op de WIP-richtlijn (nu bekend als de KNMT Richtlijn Infectiepreventie). Een onderwerp dat vaak als een “moetje” wordt gezien, met vragen over de noodzaak en de praktische haalbaarheid ervan.

Ik begrijp volkomen dat sommigen de WIP / richtlijn infectiepreventie als een uitdaging ervaren. In de praktijk lijken niet alle voorschriften altijd even naadloos toepasbaar, wat af en toe tot frustratie leidt en zelfs tot een zucht van “regelzucht”.

Het auditeren op de naleving ervan voelt soms alsof mensen denken dat ik persoonlijk verantwoordelijk ben voor alle regeltjes, alsof ik ze heb bedacht 😀. Laten we dat misverstand uit de weg ruimen: die wijsheid heb ik zeker niet in pacht, en ik pretendeer absoluut niet dat wel te hebben. Waar ik wel voor sta, is het grondig begrijpen en omarmen van de richtlijnen. En de uitdaging aangaan om te laten zien dat er binnen die kaders ruimte is voor autonomie en flexibiliteit!

Laten we eerlijk zijn, de WIP of richtlijn infectiepreventie is er niet zomaar. Ze is ontworpen om de veiligheid van patiënten en zorgverleners te waarborgen. Mijn overtuiging is dat de kennis over deze richtlijn niet alleen een verplichting is, maar ook van waarde kan zijn.

Als je praktijk doordrenkt is met kennis over infectiepreventie, straal je vertrouwen uit naar je patiënten en collega’s, die terecht verwachten dat iedereen volledig op de hoogte is. Soms is het inderdaad nodig om weloverwogen aanpassingen te maken om het werk efficiënter en veiliger te maken. Maar zonder grondige basiskennis kunnen concessies riskant zijn.

Een voorbeeld: besluiten om altijd handschoenen te dragen bij “schoon” werk, in plaats van de voorgeschreven gedesinfecteerde en schone handen, kan tot schijnveiligheid leiden. Dat betekent niet dat handschoenen nooit kunnen worden gebruikt bij schoon werk, maar zorg ervoor dat er geen verwarring ontstaat, zowel bij jezelf als in je team. Bij dit voorbeeld bedacht het team dat het gebruik van handschoenen met een andere kleur hierbij een handige oplossing is. Teamgedragen, bij iedereen bekend en een veilig gevoel voor iedereen. Persoonlijk vind ik de keuze minder duurzaam, maar ik was wel gelukkig met het bewustzijn van de risico’s.

De mannen in de podcast waren het er over eens. Het houvast biedt juist ook mogelijkheden tot flexibiliteit. Hoe ga jij er mee om?